ΟΥΡΕΟΠΛΑΣΜΑ

Το ουρεόπλασμα και το μυκόπλασμα (Ureaplasma urealyticum, Mycoplasma hominis) είναι δυο βακτήρια που ανιχνεύονται στο αναπαραγωγικό σύστημα στο 40% των ατόμων (ανδρών και γυναικών).

Οι μικροοργανισμοί αυτοί  απομονώνονται στις εκκρίσεις του τραχήλου και του προστάτη. Για την ταυτοποίηση τους απαιτείται λήψη υλικού από τις εκκρίσεις του τραχήλου ή καλλιέργεια σπέρματος. Το ουρεόπλασμα και το μυκόπλασμα μπορεί να μεταδοθεί από τον ένα σύντροφο στον άλλο με τη σεξουαλική επαφή. Ωστόσο μπορεί επίσης να μεταδοθούν και με άλλους τρόπους, αφού έχουν απομονωθεί σε γυναίκες με μονογαμικές σχέσεις ή χωρίς να είναι σεξουαλικά ενεργές. Αν και η μόλυνση από ουρεόπλασμα ή μυκόπλασμα στη γυναίκα σπάνια προκαλεί συμπτώματα (πυελική λοίμωξη), στους άνδρες μπορεί να προκαλέσει προστατίτιδα ή επιδιδυμίτιδα. Από την άλλη μεριά ο ρόλος τους στην αναπαραγωγική λειτουργία δε είναι ξεκάθαρος. Οι περισσότερες μελέτες συμφωνούν ότι δεν επιδρούν στη λειτουργία της φυσιολογικής σύλληψης, αφού το περιβάλλον της ενδομητρικής κοιλότητας παραμένει ανέπαφο από τη δράση τους, καθώς δεν αποικίζεται υπό φυσιολογικές συνθήκες. Αλλά ακόμα και εάν επιμολυνθεί, το ενδομήτριο αυτό-ιάται με την απόπτωση την προσεχή έμμηνο ρύση. Ωστόσο πρέπει να τονιστεί ότι οι μικροοργανισμοί αυτοί έχουν καταστρεπτική δράση όταν προσβάλουν κυτταρικές καλλιέργειες σε εργαστηριακά πειράματα, πιστοποιώντας την ενδεχόμενη αρνητική τους επίδραση στο αναπτυσσόμενο έμβρυο. Πράγματι, πολλές από τις τεχνικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής περιλαμβάνουν τον καθετηριασμό του τραχήλου (πχ σπερματέγχυση, εμβρυομεταφορά) και τη δυνητική μεταφορά μικροοργανισμών από τον τράχηλο προς το εσωτερικό της μήτρας. Στον τομέα λοιπόν της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής θεωρητικά η παρουσία του ουρεοπλάσματος και μυκοπλάσματος μπορει να είναι αρνητικος παραγοντας. Οι σχετικες μελετες είναι αντικρουόμενες. Καποιες εχουν δειξει καλυτερα αποτελεσματα υστερα από θεραπεια για τους μικροοργανισμους, ενώ άλλες δεν εχουν καταληξει στο ιδιο συμπερασμα.

Συνήθως το ουρεόπλασμα και το μυκόπλασμα ανιχνεύονται σε ζευγάρια που έχουν προβλήματα αναπαραγωγής, αφού σε αυτά υπάρχει ένδειξη για να γίνει καλλιέργεια τραχηλικού επιχρείσματος και σπέρματος. Όταν ανιχνεύονται στις αναπαραγωγικές εκκρίσεις ενός από τους συντρόφους, είναι χρήσιμο να χορηγείται η κατάλληλη αντιβίωση και στους δύο (δοξυκυκλίνη ή αζιθρομυκίνη).

Θα πρέπει να τονιστούν δυο σημαντικές παρατηρήσεις σε ότι άφορα τη θεραπεία. Πρώτον, πολύ συχνά (έως και 40%) τα βακτήρια έχουν αναπτύξει αντίσταση στις θεραπείες πρώτης γραμμής και ενδεχομένως χρειάζονται θεραπεια με αντιβιοτικά όπως η μετρονιδαζόλη ή η σιπροφλοξασίνη. Δεύτερον, είναι συχνό φαινόμενο να μην εκριζώνεται πλήρως ο πληθυσμός των βακτηρίων ακόμα και με την πιο δραστική θεραπεια αλλά απλά να περιορίζεται σε μη ανιχνεύσιμα επίπεδα, και μελλοντικά να απομονωθούν πάλι στην επανακαλλιέργεια των εκκρίσεων.